Francis Underwood, democraat en lid van het House Of Representatives, is gehuwd met Claire, een businessvrouw die even machtsgeil is als hij. Wanneer Underwood gepasseerd wordt voor de positie van Minister van Buitenlandse Zaken, begint hij samen met z’n vrouw aan een geraffineerde wraakactie, waarbij hij niets of niemand ontziet en met als uiteindelijk doel: de val van de President van Amerika. De eerste die hij voor z’n kar spant is Zoe Barnes, een ambitieuze journaliste die een deal sluit met Frank, die haar - in ruil voor haar 'diensten' - ‘inside information’ uit eerste hand zal bezorgen.

House Of Cards werd gemaakt door Netflix, de on-demand site, die de serie in zijn volledigheid en in exclusiviteit aanbood aan zijn abonnees. Netflix keek op geen dollar meer of minder en investeerde $100 miljoen in de serie. Ze trokken David Fincher (Seven, The Girl With The Dragon Tattoo) en Kevin Spacey aan en engageerden zich meteen voor twee seizoenen. Fincher regisseerde de eerste twee afleveringen en is ook uitvoerend producent, net als Kevin Spacey, die ook de hoofdrol speelt. De andere afleveringen worden geregisseerd door: Joel Schumacher, James Foley, Carl Franklin, Alan Coulter en Charles McDougall.

Andere bekende acteurs in de rolverdeling zijn Robin Wright (Rampart), Kate Mara (American Horror Story), Michael Kelly (Chronicle) en Kristen Connolly (The Cabin In The Woods). Beau Willimon die het scenario schreef van The Ides Of March, ontfermt zich ook hier over het scenario. De serie is een bewerking van de gelijknamige BBC TV-serie uit 1990 met Ian Richardson in de hoofdrol die gebaseerd was op het boek van Michael Dobbs.

Wij hadden het geluk deze serie al te kunnen zien en we moeten zeggen, dit is televisie van de bovenste plank. Fantastische acteerprestaties van Spacey en Wright, een verhaal vol intriges dat niet meteen zijn troeven of informatie prijsgeeft, een strak aangehouden ritme en een sfeer die doet denken aan Zodiac, niet voor niets een film van... David Fincher. Neem bvb. de openingsscène: je hoort het geluid van een hond die aangereden wordt. Spacey haast zich naar buiten en knielt neer bij de kermende hond (je ziet alleen Spacey). Dan richt hij zich tot de kijker en zegt: “Je hebt pijn waaruit je leert en je heb pijn waar je niks aan hebt”, waarop hij de hond de nek omwringt. En meteen weten we dat Spacey over lijken gaat, dat hij voor niets zal terugschrikken om zijn doel te bereiken. Een prima opening die meteen de juiste toon zet. Dit spel van macht en manipulatie speelt zich af binnen een politieke arena. Uiteraard geniet je dubbel zoveel, als je ook geïnteresseerd bent in politiek.

Visueel ziet House Of Cards er verbluffend uit: je zit als het ware naar een big budget blockbuster te kijken. Maar, een film van dan wel 650 min! Apart is ook het toespreken van de camera: vaak laat Frank/Francis het niet na om zich en passant tot de camera te richten om zijn persoonlijke gedachten te ventileren. Iets wat een beetje overkomt als toneel, maar aan de andere kant ook een ingenieuze truc is om meer te weten te komen over de geestesspinselen van het hoofdpersonage. Al met al, een ijzersterke serie die uitstekend werd onthaald en die nu al de toezegging heeft gekregen voor een derde seizoen (hoewel er aanvankelijk maar twee seizoenen gepland waren...).

Dat de eerste twee seizoenen achter elkaar werden opgenomen, is goed te merken. Het verhaal gaat gewoon verder, zelfs zo dat je al in de eerste aflevering van seizoen twee van je stoel wordt geblazen door de onverwachte dood van een van de hoofdpersonages. Het is dan ook belangrijk dat je de twee seizoenen achter elkaar bekijkt.
In dat tweede seizoen speelt Underwood het wraakspel nog geraffineerder: als een professionele schaakkampioen denkt hij drie zetten vooruit. De meeste van zijn tegenstrevers zien zijn acties dan ook niet meteen aankomen en zijn meestal te laat als ze zich voltrekken. Dit is verslavende televisie die je onder geen beding mag missen!

In het derde seizoen krijgen we een ommekeer. Underwood heeft een nieuwe functie wat met zich meebrengt dat ook zijn gedrag en houding moeten veranderen. Voor de makers een hele uitdaging om het geheel boeiend te houden. Daar is men opnieuw in geslaagd, maar als men dit seizoen als één geheel beschouwd dan moet men vaststellen dat bepaalde verhaallijnen weinig ter zake doen (dat met de Russische President) of ontgoochelend eindigen (dat van Doug Stamper). Ook merk je dat in dit seizoen het verhaal primeert op de karakterevolutie. Hoewel dit seizoen in vergelijking met de eerste twee een iets minder niveau haalt, is dit nog steeds hoogst vermakelijke, intelligente televisie die boeit van begin tot eind. 

Koop online bij