“Wij hebben veel gemeen, jij en ik. We verlangen allebei naar macht en willen alles en iedereen naar onze hand zetten. Obsessief, nietsontziend. We hangen moreel relativisme aan, maar jij houdt je aan conventionele ideeën over goed en kwaad en ik ben vrij”.

In de psychologische thriller The Fall volgen we twee personages, twee jagers die volgens het hoofdpersonage Paul Spector dus blijkbaar veel gelijkenissen hebben met elkaar. Hij is een schijnbaar brave huisvader die helaas de neiging heeft jonge vrouwen te besluipen om ze daarna te vermoorden volgens een bepaald ritueel. Zij is Stella Gibson, detective bij de Metropolitan Police, die naar Belfast geroepen wordt om Paul in te rekenen. Gibson is een vrouw met lef die als geen ander de psychologie van een seriemoordenaar begrijpt. Ze is ook niet verlegen om naar een man toe te stappen als ze zin heeft in seks.

Van meet af aan is er geen twijfel over wie de dader is. In tegenstelling tot andere gelijkaardige series is dit geen whodunit, maar volgen we de beide protagonisten in hun dagelijkse doen en laten. Van een kat- en muisspelletje is er nooit sprake want de twee personages evolueren langs elkaar om. Het is pas op het einde dat er telefonisch contact is. Knap is echter dat je – ook al weet je de dader – je voortdurend blijft afvragen wie de eerste subtiele zet cq de eerste flater zal maken. Blijft hij de politie een stap voor of kan zij een gaatje vinden in zijn goed uitgedacht werkpatroon.
Naast de zorgvuldig voorbereide moorden, zijn het vooral de nevenverhalen die voor de nodige spanning zorgen. Zo is er het afwijkende gedrag van het dochtertje van Paul, de wat vreemde relatie met een patiënte (Paul is rouwtherapeut) die afgetuigd wordt door haar man en de moord op een politie-inspecteur waarmee Stella al vroeg het bed in dook.

The Fall scoorde in Engeland meteen erg goed, zo goed zelfs dat er al vlug beslist werd een tweede seizoen te maken. En dat had z’n represailles op de afwikkeling van het eerste seizoen. Het einde – zoals het nu is – wekte heel wat reacties los, maar is in onze ogen de perfecte afsluiter voor een eerste seizoen. Spijtig genoeg krijgen ook de andere verhaallijnen geen definitieve afronding en is het dus wachten op het vervolg.

Opvallend is dat de regisseur van deze vijfdelige BBC-serie niemand minder is dan ‘onze’ Jakob Verbruggen (Code 37, Vermist). Die brengt het er prima vanaf, hoewel zijn stijl vaak doet denken aan die van Scandinavische misdaadseries als Bron en Forbrydelsen. Voor het tweede seizoen paste Verbruggen, hij had een andere opdracht en liet het regiewerk over aan bedenker Allan Cubitt.
 
Dat tweede seizoen pikt de draad op waar seizoen 1 eindigde. Ook kwalitatief is het allemaal dik in orde: knappe vertolkingen, een perfecte mix tussen karakter- en plotontwikkeling, hoge productiewaarden en een seksueel geladen sfeer (de kijker wordt een soort voyeur) die soms ongemakkelijk aanvoelt. Helaas - en ondanks één aflevering meer - blijf je ook hier weer al eens achter met heel wat vragen. Verschillende verhaallijnen eindigen met een cliffhanger zodat je als fan weer een hele tijd (naar verluidt meer dan een jaar) zult moeten wachten op de afloop. Het moet wel gezegd dat in dit seizoen Paul en Stella elkaar eindelijk ontmoeten. Al met al, dit seizoen haalt niet het niveau van het eerste seizoen (het tempo is ook een stuk trager), maar blijft wel boeiende misdaadtelevisie.

De hoofdrollen worden vertolkt door Gillian Anderson (Scully in The X-Files) en Jamie Dornan (van de tv-serie Once Upon A Time), de Britse acteur die ook te zien was in de Flying Home van Dominque Deruddere en uiteraard in Fifty Shades Of Grey als de charmante Mr. Grey.

Koop online bij