Het tweede seizoen van The Young Pope dat The New Pope heet, begint waar seizoen 1 eindigde. Lenny Belardo, alias Paus Pius XIII, ligt in coma en wordt verzorgd door een non. Zijn fans, gehuld in t-shirts en sweaters met zijn afbeelding, houden dag en nacht een wake voor het gebouw en hopen dat hij spoedig zal ontwaken.

Omdat er geen evolutie is, besluiten de kardinalen na negen maanden een nieuwe Paus te kiezen. Diens drastische aanpak waarbij hij de deuren van het Vaticaan opent voor vluchtelingen, leidt bijna tot een bankroet. Deze Paus die een beetje teveel zijn eigen idee¨ en wilde doordrijven, sterft onder mysterieuze omstandigheden zodat de deur openstaat voor een nieuwe Paus. Ditmaal kiest het kardinalencollege voor de gematigde Britse priester – een voormalig aristocraat – Sir John Brannox (John Malkovich), een depressieve geestelijke die soms eyeliner draagt en die duidelijk gebukt gaat onder zijn verleden. Hij wisselt momenten van wijsheid en eloquentie af met ogenblikken van diepe onzekerheid en zelfverachting. Dat maakt van hem een breekbare figuur die worstelt met zijn populariteit en zijn gevoelens.

Naast het feit dat hij niet echt weet hoe om te gaan met een collega die in coma ligt en er bijgevolg twee Pausen in het Vaticaan rondlopen, wordt de nieuwe Paus geconfronteerd met heel wat serieuze, andere problemen: overdadig seksueel misbruik binnen de Kerk, een kalief die antikatholieke boodschappen de wereld instuurt, het nieuws dat de Italiaanse regering het Vaticaan belastingen wil opleggen met terugwerkende kracht, nonnen die gaan staken omdat ze gelijke rechten eisen enz…. Als er één persoon is die deze problemen kan oplossen dan is het niet de Paus, maar kardinaal Voiello. Hij is nog steeds dezelfde doortrapte kardinaal/staatssecretaris die menselijke zwakheden uitbuit in eigen voordeel.

The New Pope verveelt geen moment. Hoewel het tempo soms wat strakker kan, een aantal scènes nogal gratuit overkomen (er zit heel wat naakt/seks in dit nieuwe seizoen) en bepaalde verhaallijnen overbodig of niet goed uitgewerkt zijn, verdwijnt dit allemaal in het niets bij de overweldigende schoonheid die Sorrentino op het scherm tovert. Niet alleen de fotografie en de muziek zijn adembenemend mooi, ook bepaalde scènes – die in andere series bij het haar gegrepen zouden zijn – komen hier als vanzelfsprekend over (een Paus in een witte speedo die flaneert op het strand, een dwerg die aan het hoofd staat van de nonnen of de nonnen die halfnaakt sensueel dansen voor een fluorescerend kruis) en zorgen ervoor dat je met opengesperde mond blijft kijken. En dan hebben we het nog niet over de nodige ‘food for thought’ die in elke aflevering opgediend wordt of de gortdroge humor.

Koop online bij