Met La Grande Bellezza en Youth heeft Paolo Sorrentino zich ondertussen geprofileerd als een van de belangrijkste hedendaagse Italiaanse regisseurs. Het was dan ook met spanning uitkijken naar zijn eerste tv-serie, vooral ook omwille van het thema.

Wel, we kunnen jullie geruststellen: The Young Pope is zonder twijfel een van meest intelligente en mooiste series van het nog prille jaar. Een serie die start met een aparte versie van de intro van 'All Along The Watchtower' (door Devlin) kan voor ons sowieso weinig verkeerd doen. Maar er is meer: het complexe hoofdpersonage, de machinaties binnen het Vaticaan, de intelligente dialogen die aanzetten tot nadenken, het virtuoze camerawerk, de kippenvel berokkende scènes, de grandioze vertolkingen, de sublieme mix van klassieke en moderne muziek, de subtiele onderhuidse humor en zo kunnen we nog wel een tijdje doorgaan…

De serie begint met het conclaaf van de Kardinalen die zich afvragen wie voor die jonge Paus gestemd heeft. Lenny Belardo, die zichzelf Pius XIII noemt, is immers de eerste Amerikaanse Paus en amper 47 jaar oud. Al vlug blijkt dat dit een meesterlijke zet is van Kardinaal Voiello, de ‘secretary of state’ van het Vaticaan. Iemand als Belardo is jong, naïef en makkelijk te manipuleren. Maar al vlug blijkt Voiello het niet bij het rechte eind te hebben, dat zie je meteen al van bij het ontbijt: Lenny wil geen rijkelijk buffet, maar alleen een Cherry Coke Zero en een sigaret.

Al vlug wordt duidelijk dat Lenny een levende contradictie is: hij is jong aan de buitenkant, maar oud aan de binnenkant. Zo vindt hij zichzelf een knappe man, maar weigert hij foto’s of publieke verschijningen. Hij is nederig, maar verschijnt graag in excentrieke Pauselijke gewaden. Hij is een intrigerend man die niet bemint of bemind wil worden. Kortom, Belardo is de meest conservatieve Paus die je je vandaag maar kunt voorstellen. Hij is een man die als wees probeert zijn plaats te vinden op deze wereld, toevallig is hij ook het hoofd van de katholieke Kerk. Hij is iemand die het systeem aan het wankelen zal brengen, iemand die bovendien zeer onvoorspelbaar is.

Zijn starre houding wekt al vlug het ongenoegen op van de kardinalen, in het bijzonder van Voiello en Michael Spencer (James Cromwell), de grootste kanshebber om Paus te worden. Ook de pers moet niks hebben van deze weinig sympathieke Paus die homofielen veroordeelt en abortus afzweert. Een mysterieus man die weigert de gelovigen toe te spreken.

Gaandeweg de serie ontdekken we ook dat Lenny zijn ouders, die hem gedropt hebben in het weeshuis, erg mist. Dat heeft zijn geloof in God sterk ondermijnd. Zijn woede tegenover zijn ouders (en God) transponeert Lenny op de gelovigen. De mensen geloven al lang niet meer in God…

The Young Pope is een fascinerende serie over het geloof in onszelf, in de mensen, in een systeem en over twijfel. De serie is opgebouwd rond de contradicties om zo de oorsprong en de gevolgen ervan te kunnen achterhalen. Dat de stugge Lenny gedurende de serie evolueert, valt alleen maar toe te juichen, zeker wanneer de ontwikkelingen steeds trouw blijven aan het personage zelf. Wat begon als een hevige strijd rond de contradicties binnen de Katholieke Kerk (en binnen het geloof in het algemeen) evolueert gaandeweg naar een discussie over deze contradicties.

De serie sluit heel sterk aan bij de stijl van Sorrentino: visueel subliem met heel wat onderhuidse humor, altijd erg poëtisch, interpreteerbaar en impressionistisch. Met zijn budget van 45 miljoen dollar – de duurste Italiaanse tv-productie ooit – ziet de serie er uit als een 10 uur durende film en niet als een serie met 10 episodes.

Tot slot, niets dan lof voor de vertolkingen van Jude Law die de dualiteit tussen de arrogantie en kwetsbaarheid van Belardo perfect weergeeft en voor Silvio Orlando die meesterlijk is als de geniepige, geslepen Kardinaal Voiello.

Volgens diverse bronnen komt er een tweede seizoen. En dat kunnen we alleen maar toejuichen!

Koop online bij